تویی همچو طبیب و من چوبیمارم

ازاین حسرت اگربیرون روم یک شب

گل خنــده بـه لب مستانه می کارم

سعادت بر سـرم پـا می نهـد آخر

گره وا می شود از بخت و از کارم

 کنــار بســتــر وصــل تـو بنشینـم

ز شوقت تا سحر بی تاب و بیدارم

ز نـور چهره ات ســوزی دگر گیرد

کنــون ســاز غم انگیز شب تارم

 چو دستت گردن آویـز «رها» گردد

ز سر بیــرون کنم غیر از تـو افکارم

بهروز